U stond al een tijdje bij de kassa, weet u het nog? Bij de AH. Bij het kassameisje dat we eigenlijk niet zo goed konden verstaan, waarna we na vier keer sorry zeggen maar ja zijn gaan knikken op alles wat ze zei. Ik noem u voor het gemak Viktor, u had wel iets weg van een Viktor. U had in elk geval alle tijd van de wereld. Inladen van een winkelwagen valt ook niet mee. Ik zag mensen voor me in de rij voorzichtig om u en uw wagen heen bewegen, bang om u aan te raken. Omdat u er maar bleef staan. Zelfs toen u eigenlijk niets meer had om in de wagen te leggen.
U maakte zich zorgen over de manier waarop u de twee treetjes bier had gestapeld. Het leek alsof u iets van plan was maar zelf nog niet wist wat. Verwarrend, dat was het. En niemand durfde iets te zeggen omdat u niemand aankeek en er niet bepaald verzorgd uitzag. Ik denk dat we allemaal wel wisten hoe het in elkaar stak. We keken elkaar begrijpend aan. Een beetje hautain waren we wel. Ziet u, wij vonden dat u een schooier was. En die staan altijd in de weg was de algemene gedachte in de rij. U was alleen. Zoals u thuis ook alleen bent. Uw riekende appartement wordt slechts bevolkt door u plus een stokoude hond en wat muizen die u elk een naam heeft gegeven. Uw ooit donkerbruine ribfluwelen bankstel is bevlekt met resten van braaksel en haren van uw lijf.
U laat niemand binnen in uw woning en pogingen tot hygiëne blijven beperkt tot bepaalde plekken van uw steeds meer creperende lijf. U bent de mens die maanden dood in zijn kamer zal liggen en door niemand gemist wordt Viktor. Uw buren weten alleen uw voornaam, van achteren bent u een raadsel. Ze weten niet dat u ooit getrouwd was en dat u vrouw en uw enige kind zijn omgekomen in een ongeluk waar u schuld aan had. Ze weten niet dat u jarenlang psychische hulp heeft gehad, dat iedereen u heeft laten vallen als vuurwerk. Dat u een broer heeft in Nieuw-Zeeland die u niet wilt lastigvallen met de misère van uw armzalige bestaan. Elke keer als u in de rij staat met twee treetjes blikbier hoopt u dat het de laatste twee zullen zijn. Niemand weet dat u erop hoopt dat ergens tussen blikje dertien en veertien uw lijf en geest ermee ophouden. Maar totdat moment er is staat u ons gruwelijk irritant in de weg. Dus inladen en wegwezen. Hup.
De groeten,
